EEN ONGEDWONGEN JEUGD
Door Henny van Weert - Van Montfoort, ex-bewoner van Tinaarlostraat 129. (herinneringen over periode 1954-1975)
VAN DORP NAAR STAD
Even voorstellen: Henny van Weert – Van Montfoort. Ik woonde met m’n ouders en broer Jos op nummer 129. In november 1954 zijn we vanuit Cabauw naar Den Haag verhuisd omdat de onderwijsmogelijkheden in een klein dorp niet echt goed waren en mijn vader (werkzaam bij de Rijkspolitie) vrij makkelijk overgeplaatst kon worden.
SCHOOL IN JONGERE JAREN
Als 4-jarige ging ik naar de katholieke kleuterschool in de Exloostraat (denk ik), samen met Peter Snijders die op # 123 woonde. Daarna zoals de meeste kinderen naar de Leonard Roggeveenschool. Daar heb ik een aantal klassen, zo niet allemaal, met Joke Korevaar doorlopen en misschien ook nog met andere buurkinderen, maar dat weet ik niet meer. Ook zat Hetty Lensvelt uit het 3de blok bij mij op de lagere school. Hetty had een jongere broer, als naam Gerald of zo iets, en woonde samen met haar moeder en oma.
En zoals vele andere kinderen daarna naar de Morgenstond-MULO op de Steenwijklaan.
VERHUIZING EN HUWELIJK
Zelf heb ik tot november 1971 in de Tinaarlostraat gewoond, daarna kort op de Mient, vervolgens op de Leyweg boven de Hema en sinds 1979 in Kwintsheul (Westland).
Ik ben inmiddels ruim 40 jaar getrouwd met de toenmalig rij-instructeur van Loes Rhijnsburger die destijds mijn vriendin was. Loes woonde op nummer 131 met haar ouders en zus Els.
VAKANTIE VER WEG
Met Loes ben ik in 1969 op vakantie naar het Gardameer geweest. Haar ouders hadden in die tijd al een Renault 4. Heel bijzonder in een tijd met zo weinig auto’s.
GOEDE BUREN
Verder woonde er in het portiek van Loes en Els de familie Keijmel met zoon René. Hem zie ik zo nu en dan bij een gemeenschappelijk vriendin. René woont in het Westland (Poeldijk of Monster). Hij is getrouwd en heeft drie dochters.
Herma Bruijnis woonde op nr 135 en met haar heb ik ook veel opgetrokken.
SLEUTELEN AAN VAN ALLES
Mijn broer Jos, die helaas drie jaar geleden overleden is, trok veel op met Paul van de Loos, die in het tweede portiek van het tweede blok woonde en ene Martin, die samen met zijn vader en gehandicapte moeder in het eerste portiek van het tweede blok woonde.
Jos sleutelde altijd aan van alles, eerst brommers en later werden dat motoren en auto’s. Jos is na de MTS (Leyweg) naar de Luchtmacht gegaan en daar heeft hij tot zijn pensioen (55 jaar) gewerkt.
LIEFDE TUSSEN BLOKKEN
Jos is getrouwd met Babs Froijen en zij hebben drie kinderen gekregen. Babs en haar zus Jola woonden in het eerste blok, maar vraag me niet waar precies. Jola is met Peter Snijders getrouwd. Zowel Babs als Jola en Peter wonen in Leiderdorp.
FOTO IN ZWART-WIT
Volgens mij sta ik op één van de foto’s: die van de zomer 1968, een slank meisje met bril op.
Ik laat het hier even bij. Iedereen mag mij e-mailen op vanweerthenny@gmail.com
MET GERAAS IN MOTORCOLONNE DOOR DE STRAAT
door Els Rhijnsburger, Tinaarlostraat 131 en later 95.
Ik heb van 1954 (mijn geboorte) tot 1979 in de Tinaarlostraat gewoond samen, met mijn vader Simon, moeder Rie en zus Loes (Louisa). Helaas zijn ze alle drie overleden de afgelopen 10 jaar.
Het was in mijn herinnering inderdaad een kleine hechte gemeenschap in de Tinaarlostraat. Wij woonden eerst in een driekamerwoning op nummer 131 en vanaf 1970 in een vierkamerwoning op nummer 95. Daar zijn mijn ouders blijven wonen tot 2001, toen ze ook naar Zuid-Limburg verhuisden om dichter bij ons te wonen.
Gelukkig maar, want een aantal jaren later werden ze hulpbehoevend en ik had niet geweten hoe ik ze dan had moeten verzorgen. Mijn zus was toen inmiddels al overleden.
Maar aan de Tinaarlostraat heb ik dus hele fijne herinneringen. Mijn moeder zei altijd dat ze in het huis getrokken waren een maand voordat ik geboren werd. Dat moet dus november 1954 geweest zijn. Het was voor die tijd heel luxe dat er een aparte badkamer was met een douche. Maar wel steenkoud in de winter, want er was alleen in de woonkamer een kachel. Pas toen we naar nummer 95 verhuisden was dat een gaskachel.
Op nummer 131 hadden we een kolenkachel.
Eén maal per jaar kwamen de kolensjouwers om de kolenkit achter op het balkon te vullen met zoveel mud kolen.
Mijn moeder telde altijd heel precies hoeveel zakken er naar binnen werden gedragen.
We woonden dus eerst in het laatste portiek van het tweede blok. Daar woonden wij rechtsonder. Daarboven op nummer 133 woonde de familie Keijmel (hé René waar zit je?).
Daarboven op nummer 135 de familie Bruijnis met dochter Herma.
Daarboven op nummer 137 verschilde het nogal, maar ook agent IJsbrand met vrouw en kinderen.
Bovenaan op nummer 147 het oudere echtpaar de familie Zweers. Daaronder op nummer 145 de familie Nijkamp.
Daaronder op nummer 143 verschillende families. Onder andere het wat jongere echtpaar zonder kinderen de familie Vogel die een blitse rode sportwagen hadden. En helemaal beneden op nummer 141 de familie Weerwag. Hij was oud-KNIL-ler. Zij een lieve kleine Javaanse vrouw die het hele portiek vrijdags trakteerde op overheerlijke loempia's of bami of nasi of gado-gado.
In het portiek ervoor woonde linksonder op nummer 123 de familie Snijders, met vier kinderen Ed, Peter, Ton en Paul. Hun vader fotografeerde. Daarboven op nummer 125 de familie De Bock met kinderen Edith, Paul en Marjan.
Daarboven op nummer 127 de familie Duiker met kinderen Annemarie en Rob, daarboven op nummer 129 de familie Van Montfoort met kinderen Henny en Jos. Hun vader was bij de politie.
Daarnaast rechts op nummer 119 woonde mevrouw Van Maurik met Annelies en een jonger broertje. Daaronder op nummer 117 de familie Van Mersbergen met zoon John.
Daaronder een verpleegster - meen ik - en helemaal beneden weet ik niet meer.
In het derde blok woonde in het eerste portiek nog Hetty. Hetty was ook met mijn zus bevriend evenals Henny van Montfoort. Henny is toen - geloof ik - met de auto-rijles-instructeur getrouwd en op de Leyweg gaan wonen. Jos van Montfoort kreeg verkering met een meisje uit het 1e blok en Peter Snijders met haar zus (Yola?).
De jaren zestig (en zeventig) leefden heftig onder de opgroeiende kinderen die pubers werden. De meeste ouders vonden het maar niks.
Annemarie's broer Rob ging naar Kralingen Pop in Rotterdam en dat vonden wij meisjes allemaal verschrikkelijk stoer. Hij had hele lange haren en zijn vrienden ook. Ze reden allemaal op Mobylettes die in verschillende kleuren waren gespoten.
Mijn zus was net iets ouder en die had ook een net iets oudere vriendenclub.
Via Jos van Montfoort was ze in contact gekomen met een club jongens die op Harley Davidsons reden. Brave jongens. Jos de Zwart is een naam die me te binnen schiet. Maar op een goede dag kwamen ze mijn zus ophalen voor een uitje en reden in colonne met veel geraas van hun motoren de straat in.
Eentje maakte helemaal een show want die ging op het zadel staan met gespreide armen en reed zo verder. Iedereen in de hele straat hing uit de ramen om dat te zien!
Veel groeten uit Maastricht van
Els Rhijnsburger,
ehrhijnsburger@gmail.com
POMPBEDIENDEN EN TAARTEN
Door mevrouw Emmy Snijders-de Koning, Tinaarlostraat 123.
Ik ben Emmy Snijders-De Koning, bewoonster van nummer 123 en moeder van Edward, Peter, Ton en Paul. We hebben in de straat gewoond van 1954 tot 1 december 1971. De eerste jaren. Tot onze volle tevredenheid.
De herinneringen aan de tijd in de Tinaarlostraat staan me nog heel duidelijk voor ogen. Ik weet nog goed de tuinfeesten waar de jongens aan meededen. Ik heb altijd mijn creativiteit gebruikt om te zorgen dat ze leuk verkleed waren.
Een keer met hun leren broeken met een bar, zogenoemd ‘Im weissen Rössel’. Een jaar later als pompbedienden van TEXACO, het bedrijf waar mijn man 40 jaar lang heeft gewerkt. Ze wonnen regelmatig de taart.
Emmy Snijders- de Koning, Zoetermeer. Mail naar:tailors@casema.nl
Menu
door Els Rhijnsburger, Tinaarlostraat 131 en later 95.
Ik heb van 1954 (mijn geboorte) tot 1979 in de Tinaarlostraat gewoond samen, met mijn vader Simon, moeder Rie en zus Loes (Louisa). Helaas zijn ze alle drie overleden de afgelopen 10 jaar.
Het was in mijn herinnering inderdaad een kleine hechte gemeenschap in de Tinaarlostraat. Wij woonden eerst in een driekamerwoning op nummer 131 en vanaf 1970 in een vierkamerwoning op nummer 95. Daar zijn mijn ouders blijven wonen tot 2001, toen ze ook naar Zuid-Limburg verhuisden om dichter bij ons te wonen.
Gelukkig maar, want een aantal jaren later werden ze hulpbehoevend en ik had niet geweten hoe ik ze dan had moeten verzorgen. Mijn zus was toen inmiddels al overleden.
Maar aan de Tinaarlostraat heb ik dus hele fijne herinneringen. Mijn moeder zei altijd dat ze in het huis getrokken waren een maand voordat ik geboren werd. Dat moet dus november 1954 geweest zijn. Het was voor die tijd heel luxe dat er een aparte badkamer was met een douche. Maar wel steenkoud in de winter, want er was alleen in de woonkamer een kachel. Pas toen we naar nummer 95 verhuisden was dat een gaskachel.
Op nummer 131 hadden we een kolenkachel.
Eén maal per jaar kwamen de kolensjouwers om de kolenkit achter op het balkon te vullen met zoveel mud kolen.
Mijn moeder telde altijd heel precies hoeveel zakken er naar binnen werden gedragen.
We woonden dus eerst in het laatste portiek van het tweede blok. Daar woonden wij rechtsonder. Daarboven op nummer 133 woonde de familie Keijmel (hé René waar zit je?).
Daarboven op nummer 135 de familie Bruijnis met dochter Herma.
Daarboven op nummer 137 verschilde het nogal, maar ook agent IJsbrand met vrouw en kinderen.
Bovenaan op nummer 147 het oudere echtpaar de familie Zweers. Daaronder op nummer 145 de familie Nijkamp.
Daaronder op nummer 143 verschillende families. Onder andere het wat jongere echtpaar zonder kinderen de familie Vogel die een blitse rode sportwagen hadden. En helemaal beneden op nummer 141 de familie Weerwag. Hij was oud-KNIL-ler. Zij een lieve kleine Javaanse vrouw die het hele portiek vrijdags trakteerde op overheerlijke loempia's of bami of nasi of gado-gado.
In het portiek ervoor woonde linksonder op nummer 123 de familie Snijders, met vier kinderen Ed, Peter, Ton en Paul. Hun vader fotografeerde. Daarboven op nummer 125 de familie De Bock met kinderen Edith, Paul en Marjan.
Daarboven op nummer 127 de familie Duiker met kinderen Annemarie en Rob, daarboven op nummer 129 de familie Van Montfoort met kinderen Henny en Jos. Hun vader was bij de politie.
Daarnaast rechts op nummer 119 woonde mevrouw Van Maurik met Annelies en een jonger broertje. Daaronder op nummer 117 de familie Van Mersbergen met zoon John.
Daaronder een verpleegster - meen ik - en helemaal beneden weet ik niet meer.
In het derde blok woonde in het eerste portiek nog Hetty. Hetty was ook met mijn zus bevriend evenals Henny van Montfoort. Henny is toen - geloof ik - met de auto-rijles-instructeur getrouwd en op de Leyweg gaan wonen. Jos van Montfoort kreeg verkering met een meisje uit het 1e blok en Peter Snijders met haar zus (Yola?).
De jaren zestig (en zeventig) leefden heftig onder de opgroeiende kinderen die pubers werden. De meeste ouders vonden het maar niks.
Annemarie's broer Rob ging naar Kralingen Pop in Rotterdam en dat vonden wij meisjes allemaal verschrikkelijk stoer. Hij had hele lange haren en zijn vrienden ook. Ze reden allemaal op Mobylettes die in verschillende kleuren waren gespoten.
Mijn zus was net iets ouder en die had ook een net iets oudere vriendenclub.
Via Jos van Montfoort was ze in contact gekomen met een club jongens die op Harley Davidsons reden. Brave jongens. Jos de Zwart is een naam die me te binnen schiet. Maar op een goede dag kwamen ze mijn zus ophalen voor een uitje en reden in colonne met veel geraas van hun motoren de straat in.
Eentje maakte helemaal een show want die ging op het zadel staan met gespreide armen en reed zo verder. Iedereen in de hele straat hing uit de ramen om dat te zien!
Veel groeten uit Maastricht van
Els Rhijnsburger,
ehrhijnsburger@gmail.com
POMPBEDIENDEN EN TAARTEN
Door mevrouw Emmy Snijders-de Koning, Tinaarlostraat 123.
Ik ben Emmy Snijders-De Koning, bewoonster van nummer 123 en moeder van Edward, Peter, Ton en Paul. We hebben in de straat gewoond van 1954 tot 1 december 1971. De eerste jaren. Tot onze volle tevredenheid.
De herinneringen aan de tijd in de Tinaarlostraat staan me nog heel duidelijk voor ogen. Ik weet nog goed de tuinfeesten waar de jongens aan meededen. Ik heb altijd mijn creativiteit gebruikt om te zorgen dat ze leuk verkleed waren.
Een keer met hun leren broeken met een bar, zogenoemd ‘Im weissen Rössel’. Een jaar later als pompbedienden van TEXACO, het bedrijf waar mijn man 40 jaar lang heeft gewerkt. Ze wonnen regelmatig de taart.
Emmy Snijders- de Koning, Zoetermeer. Mail naar:tailors@casema.nl
Menu
De herinneringen aan de tijd in de Tinaarlostraat staan me nog heel duidelijk voor ogen. Ik weet nog goed de tuinfeesten waar de jongens aan meededen. Ik heb altijd mijn creativiteit gebruikt om te zorgen dat ze leuk verkleed waren.
Een keer met hun leren broeken met een bar, zogenoemd ‘Im weissen Rössel’. Een jaar later als pompbedienden van TEXACO, het bedrijf waar mijn man 40 jaar lang heeft gewerkt. Ze wonnen regelmatig de taart.
Emmy Snijders- de Koning, Zoetermeer. Mail naar:tailors@casema.nl